Ο τριανταπεντάρης ταχυδρόμος Ολιβιέ Μπεζανσνό, το «άτακτο παιδί» της αριστεράς, θεωρείται ο ανερχόμενος αστέρας της γαλλικής πολιτικής σκηνής. Και ίσως αποτελέσει την έκπληξη των ευρωεκλογών της 7ης Ιουνίου, καθώς το «Αντικαπιταλιστικό Κόμμα, του οποίου ηγείται, έρχεται τρίτο στις δημοσκοπήσεις, αμέσως μετά το κόμμα του Σαρκοζί και τους Σοσιαλιστές.
**Απόφοιτος Ιστορίας του Πανεπιστημίου της Ναντέρ (ο ίδιος λέει ότι το επέλεξε γιατί από εκεί ξεκίνησε ο Μάης του '68), πιστεύει ότι η σημερινή κρίση είναι «συστημική» και συνδέεται με τη λειτουργία του συστήματος: «Απέναντι στην επιθετικότητα του καπιταλισμού, υπάρχει τώρα περισσότερο από ποτέ χώρος στην Ευρώπη για κόμματα αντικαπιταλιστικά», επισημαίνει στην «Κ.Ε.».
**Ο «Τεν-Τεν» (έτσι τον φωνάζουν χαϊδευτικά) υποστηρίζει ότι «η σοσιαλδημοκρατία έχει προσαρμοστεί σε έναν καπιταλισμό που δεν της αφήνει παρά ψίχουλα» και επιμένει πως «η ιστορία μάς έδειξε ότι είναι αδύνατο να εξανθρωπίσουμε τον καπιταλισμό και ότι πρέπει να αλλάξουμε ριζικά τις προϋποθέσεις λειτουργίας του».
**Μιλώντας, τέλος, για την Ελλάδα, υποστηρίζει ότι «η ριζοσπαστική αριστερά είναι πολύ δυνατή αλλά και διχασμένη». Και εύχεται, φυσικά, «καλή επιτυχία στις ευρωεκλογές στους έλληνες φίλους!».
* Η παγκόσμια οικονομική αναταραχή πιστεύετε ότι σηματοδοτεί αξεπέραστη κρίση του καπιταλισμού ή, μήπως, μία ακόμη περαστική δυσλειτουργία του συστήματος;
- Ολος ο κόσμος συμφωνεί και αναγνωρίζει σήμερα πως δεν πρόκειται για μια κρίση συνδεδεμένη με μια κακή διαχείριση του συστήματος ή με ατομικά λάθη. Αλλά για μια «συστημική κρίση» συνδεδεμένη με τις ίδιες τις προϋποθέσεις λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος.
* Μία ακόμη εσωτερική αντίφαση και μόνο;
- Ναι, αλλά με ποιοτικές διαφορές. Ο καπιταλισμός έχει γνωρίσει συχνές κρίσεις που οφείλονται στις αντιθέσεις του ίδιου συστήματος το οποίο κινείται βασικά από την αναζήτηση του μέγιστου κέρδους. Ομως, η παρούσα κρίση είναι χειρότερη από εκείνη του 1929, γιατί, ενώ ξεκίνησε ως κρίση του πιστωτικού συστήματος στις ΗΠΑ, μεταμορφώθηκε σε κρίση οικονομική, κοινωνική, οικολογική και πολιτική. Με την παγκοσμιοποίηση, η κρίση αυτή πρόκειται να έχει φοβερό κοινωνικό αντίκτυπο καθώς θα βυθίσει σε κατάσταση κινδύνου εκατομμύρια ανθρώπους. Οι εργοδότες θα εξαπολύσουν έναν πραγματικό κοινωνικό πόλεμο στον κόσμο της εργασίας και της κουλτούρας, αφού θα αλλάξουν οι συνθήκες εργασίας, εκπαίδευσης, περίθαλψης και η οικονομική ύφεση θα πλήξει τα μεσαία και χαμηλά κοινωνικά οικονομικά στρώματα.
* Ενας «νέος καπιταλισμός», όπως ισχυρίζονται αρκετοί οικονομολόγοι, μήπως μπορέσει να αναστυλώσει το σύστημα;
- Γνωρίζουμε καλά όλα αυτά που λέγονται σε περίοδο κρίσης, όταν εμφανίζονται αρκετοί καλοθελητές που προτείνουν να εξανθρωπίσουμε τάχα, να αναμορφώσουμε, να οργανώσουμε, να εκδημοκρατίσουμε τον καπιταλισμό. Αλλά η ιστορία μάς έδειξε πως αυτό είναι αδύνατο. Ακριβώς γιατί πρόκειται για μια κρίση του συστήματος, που θα χρειαζόταν για να την ξεπεράσουμε να αλλάξουμε ριζικά τις προϋποθέσεις λειτουργίας του. Αρκεί να συμπεράνουμε πως στον τομέα της διαχείρισης οι φιλελεύθεροι όπως και οι σοσιαλδημοκράτες ήταν ανίκανοι να αποτρέψουν μια τέτοια κρίση.
* Πώς θα περιγράφατε το εναλλακτικό μοντέλο;
- Η μόνη ικανοποιητική λύση είναι να οικοδομήσουμε ένα σύστημα οικονομικό, του οποίου ο στόχος να είναι η ικανοποίηση των αναγκών του λαού, οι οποίες είναι δημοκρατικά αποφασισμένες και ελεγχόμενες από αυτόν. Γι' αυτό πρέπει να σχεδιάσουμε μια εντελώς διαφορετική κατανομή του πλούτου. Είναι μια απόφαση της κοινωνίας, που όμως δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο ως αποτέλεσμα δυναμικών κινητοποιήσεων από το σύνολο του λαού.
* Και πώς θα βρεθούν οι απαραίτητοι πόροι για να γίνει αυτό πραγματικότητα;
- Η δεξιά μάς εξηγεί ότι δεν υπάρχουν χρήματα. Ομως πολύ εύκολα βρίσκονται εκατομμύρια ευρώ για να δοθούν στις τράπεζες και στους μεγαλοβιομήχανους, πάντα με την απατηλή υπόσχεση ότι αυτό θα ενισχύσει την απασχόληση. Σήμερα, με τα δισεκατομμύρια που έχει τσεπώσει μια μειοψηφία, θα μπορούσαμε άνετα να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας, να αυξήσουμε τα κονδύλια στην παιδεία και την υγεία, να προστατεύσουμε το περιβάλλον. Αλλά πρέπει να επιδιώξει ο λαός μέσα από τον δημόσιο τομέα να κατακτήσει τις απαραίτητες πηγές για την κοινωνία όπως μεταφορικά μέσα, ενέργεια, παιδεία, νερό, χωρίς να διστάσει να επιτεθεί ευθέως στην ιδιοκτησία. Απέναντι λοιπόν σε αυτή την κρίση που παίζονται παιχνίδια με δισεκατομμύρια, επιβάλλεται η κατάργηση του τραπεζικού απορρήτου, του οικονομικού ελέγχου των επιχειρήσεων, της απαγόρευσης των φορολογικών παραδείσων και των «επιχρυσωμένων» προσωρινών λύσεων.
* Η ευρωπαϊκή αριστερά τι προτείνει; Ενόψει ευρωεκλογών μπορεί να πάρει κοινές πρωτοβουλίες και ποιες;
- Σε ευρωπαϊκή κλίμακα πρέπει να αγωνιστούμε για την εναρμόνιση της κοινωνικής νομοθεσίας, έναν ευρωπαϊκό κατώτατο μισθό, 35ωρο, απαγόρευση των απολύσεων στις επιχειρήσεις που έχουν κέρδη, ή που ενισχύθηκαν από το κράτος, την ελεύθερη κυκλοφορία των μεταναστών και τη νομιμοποίησή τους, την ισότητα ανδρών-γυναικών. Γι' αυτό και υποστηρίζουμε τις συμμαχίες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στην Ελλάδα, την Ισπανία,την Πορτογαλία, το Βέλγιο, τη Σουηδία.
* Τονίζετε, δηλαδή, τη διεθνιστική διάστασης της δράσης...
- Ακριβώς! Χρειάζεται μια διεθνιστική Ευρώπη που να αντιτίθεται στο ΝΑΤΟ και σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και να υποστηρίζει τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού. Γι' αυτό πρέπει να συντονίσουμε τους αγώνες σε ευρωπαϊκή κλίμακα, όπως είχε ξεκινήσει να κάνει το φιλειρηνικό κίνημα και το κίνημα των γυναικών.
* Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία...
- Δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι η Σοσιαλδημοκρατία έχει ήδη προσαρμοστεί στον καπιταλισμό, που δεν της αφήνει παρά ψίχουλα ενώπιον της κρίσης και που της επιτρέπει μόνο κάποιες ασήμαντες αλλαγές. Είμαστε έτοιμοι, ωστόσο, να συμμαχήσουμε με όλους όσοι συμφωνούν να χτίσουν μαζί μας μια Ευρώπη σοσιαλιστική σε σύγκρουση με τον καπιταλισμό και δεσμεύονται γι' αυτό. Να δεσμευτούν, μάλιστα, ότι δεν θα συμμετάσχουν στη διαχείριση του συστήματος με τη Σοσιαλδημοκρατία σε κυβερνητικό αλλά και τοπικό επίπεδο.
* Πώς βλέπετε τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ;
- Στην Ελλάδα η ριζοσπαστική αριστερά είναι πολύ δυνατή, αλλά και διχασμένη. Εχουμε κάνει συζητήσεις ειλικρινείς και αδελφικές με τον Αλέξη Τσίπρα τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γαλλία. Απέναντι στην επιθετικότητα του καπιταλισμού υπάρχει περισσότερο από ποτέ χώρος στην Ευρώπη για κόμματα αντικαπιταλιστικά, ικανά να επαναστατήσουν ενάντια σε αυτή την άρρωστη κοινωνία του συστήματος. Εύχομαι, ενόψει ευρωεκλογών, καλή επιτυχία στους έλληνες φίλους!
kraxtis-gr.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου