ΚΥΡΙΑΚΗ 31 ΜΑΙΟΥ 2009
Μετά την απαγωγή και τον βιασμό δύο νεαρών κοριτσιών, μια ομάδα κακοποιών καταφεύγει σε ένα σπίτι στο τέλος ενός δάσους που, χωρίς να το γνωρίζουν, ανήκει στους γονείς του ενός από τα δύο κορίτσια...Ο βαθμός δυσκολίας που είχε να αντιμετωπίσει ο Ντένης Ηλιάδης, στην πρώτη του αμερικανική ταινία, υπήρξε αυξημένος ήδη από την ανακοίνωση του ριμέικ στο «Τελευταίο Σπίτι Αριστερά» του 1972.
Οχι μόνο γιατί η ταινία που ανέλαβε να διασκευάσει υπήρξε ένα ορόσημο μιας ολόκληρης εποχής και η πρώτη μιας σειράς φιλμικών εμπειριών που θα απογείωναν το όνομα του Γουες Κρέιβεν στην κορυφή των μετρ του τρόμου.
H μεγαλύτερη δυσκολία που έπρεπε να αντιμετωπίσει ο Ηλιάδης ήταν το γεγονός ότι στην πραγματικότητα το «Τελευταίο Σπίτι Αριστερά» δεν είναι μια καθαρόαιμη ταινία τρόμου (σαν αυτές που διασκευάζονται σωρηδόν στις μέρες μας), αλλά περισσότερο ένα «άγριο» κοινωνικό δράμα εκδίκησης, το οποίο ωστόσο αντιμετωπίστηκε εν έτει 2009 (τόσο από τους παραγωγούς του όσο και από το κοινό) ως ένα ακόμη νεανικό θρίλερ για το Σαββατοκύριακο.
Λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα παραπάνω, καθώς και το γεγονός ότι η αναγωγή του Κρέιβεν στον πόλεμο του Βιετνάμ και στην καπιταλιστική Αμερική των 70s θα απουσίαζε εκ των πραγμάτων από την καινούργια ταινία, ο Ηλιάδης καταφέρνει να προσπελάσει τα περισσότερα από τα εμπόδια που μπαίνουν στο δρόμο του προς το «Τελευταίο Σπίτι Αριστερά».
Συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε με το «Hardcore», απομακρύνεται από την ντοκιμαντερίστικη ματιά του πρωτότυπου φιλμ δηλώνοντας ήδη από το πρώτο πλάνο της ονειρικής εισόδου στο δάσος πως η ιστορία που θα αφηγηθεί είναι ένα παραμύθι. Και μέχρι την άφιξη της συμμορίας στο σπίτι στο τελευταίο μέρος του φιλμ, χτίζει περίτεχνα μια κορυφούμενη δραματική ατμόσφαιρα σαφώς πιο υποβλητική και «ευρωπαϊκή» από ανάλογες βαρύγδουπες προσπάθειες αμέτρητων αμερικανικών ριμέικ και μη ταινιών τρόμου.
Η σοφή επιλογή του να αντιμετωπίσει τελικά την ταινία του ως ένα δράμα που «αγριεύει» όσο περνά η ώρα (φωτογραφημένο εξαιρετικά από τη Σάρον Μέιρ του «Mean Creek») προδίδεται νομοτελειακά από τις απαραίτητες δόσεις σπλάτερ στο τελευταίο μέρος του φιλμ και από μια αχρείαστη τελική σκηνή που δυστυχώς υπενθυμίζει πως ακόμη κι ένα ριμέικ που στέκεται στο ύψος των περιστάσεων οφείλει να υποτάσσεται σε μηχανισμούς που ανέκαθεν υπήρξαν αδιάφοροι με προσωπικά οράματα.ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ
Οχι μόνο γιατί η ταινία που ανέλαβε να διασκευάσει υπήρξε ένα ορόσημο μιας ολόκληρης εποχής και η πρώτη μιας σειράς φιλμικών εμπειριών που θα απογείωναν το όνομα του Γουες Κρέιβεν στην κορυφή των μετρ του τρόμου.
H μεγαλύτερη δυσκολία που έπρεπε να αντιμετωπίσει ο Ηλιάδης ήταν το γεγονός ότι στην πραγματικότητα το «Τελευταίο Σπίτι Αριστερά» δεν είναι μια καθαρόαιμη ταινία τρόμου (σαν αυτές που διασκευάζονται σωρηδόν στις μέρες μας), αλλά περισσότερο ένα «άγριο» κοινωνικό δράμα εκδίκησης, το οποίο ωστόσο αντιμετωπίστηκε εν έτει 2009 (τόσο από τους παραγωγούς του όσο και από το κοινό) ως ένα ακόμη νεανικό θρίλερ για το Σαββατοκύριακο.
Λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα παραπάνω, καθώς και το γεγονός ότι η αναγωγή του Κρέιβεν στον πόλεμο του Βιετνάμ και στην καπιταλιστική Αμερική των 70s θα απουσίαζε εκ των πραγμάτων από την καινούργια ταινία, ο Ηλιάδης καταφέρνει να προσπελάσει τα περισσότερα από τα εμπόδια που μπαίνουν στο δρόμο του προς το «Τελευταίο Σπίτι Αριστερά».
Συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε με το «Hardcore», απομακρύνεται από την ντοκιμαντερίστικη ματιά του πρωτότυπου φιλμ δηλώνοντας ήδη από το πρώτο πλάνο της ονειρικής εισόδου στο δάσος πως η ιστορία που θα αφηγηθεί είναι ένα παραμύθι. Και μέχρι την άφιξη της συμμορίας στο σπίτι στο τελευταίο μέρος του φιλμ, χτίζει περίτεχνα μια κορυφούμενη δραματική ατμόσφαιρα σαφώς πιο υποβλητική και «ευρωπαϊκή» από ανάλογες βαρύγδουπες προσπάθειες αμέτρητων αμερικανικών ριμέικ και μη ταινιών τρόμου.
Η σοφή επιλογή του να αντιμετωπίσει τελικά την ταινία του ως ένα δράμα που «αγριεύει» όσο περνά η ώρα (φωτογραφημένο εξαιρετικά από τη Σάρον Μέιρ του «Mean Creek») προδίδεται νομοτελειακά από τις απαραίτητες δόσεις σπλάτερ στο τελευταίο μέρος του φιλμ και από μια αχρείαστη τελική σκηνή που δυστυχώς υπενθυμίζει πως ακόμη κι ένα ριμέικ που στέκεται στο ύψος των περιστάσεων οφείλει να υποτάσσεται σε μηχανισμούς που ανέκαθεν υπήρξαν αδιάφοροι με προσωπικά οράματα.ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου