Αποδράσεις

Η (νέα) απόδραση των Παλαιοκώστα - Ρεζάι ήρθε σε καιρούς ταραγμένους κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά να προσθέσει στον πονοκέφαλο της κυβέρνησης και το θέμα των φυλακών, το οποίο ωστόσο δεν έχει πάψει χρόνια τώρα να απασχολεί τη χώρα. Από τη μια μεριά οι λόγοι φυλάκισης και προφυλάκισης και η καθυστέρηση της εκδίκασης υποθέσεων, από την άλλη η αύξηση του πληθυσμού λόγω της μετανάστευσης έχουν δημιουργήσει μια ασφυκτική κατάσταση στις φυλακές που άλλωστε την έχουμε κουβεντιάσει κατά καιρούς στο Ανεμολόγιο.

Τότε, στις συζητήσεις μας, διαπιστώσαμε ότι το θέμα έχει εξεταστεί από πολλές πλευρές, από διάφορους επιστήμονες, και συγκλίνοντας όλοι στην πρόληψη της εγκληματικότητας, ως λύση, προτείνουν διάφορες ενέργειες. Δυστυχώς μέχρι σήμερα το μόνο που είδαμε είναι περιστασιακές ρυθμίσεις σε φάσεις που η πληρότητα των σωφρονιστικών καταστημάτων έχει φτάσει στο ζενίθ. Όμως με τα προβλήματα της κοινωνίας να αυξάνονται καθημερινά τέτοιου είδους γεγονότα, όπως η θεαματική και για 2^η φορά απόδραση από τις φυλακές του Κορυδαλλού, τείνουν σε θρυλικές διαστάσεις.

Μπορεί, ως ένα σημείο, κάτι τέτοιο να είναι φυσιολογικό. Γοητευμένοι, οι περισσότεροι, από τις αποδράσεις, είτε πραγματικών προσώπων είτε κινηματογραφικών, βρίσκουν την ευκαιρία να χλευάσουν αφενός τους κρατούντες και αφετέρου να τιμήσουν τους δραπέτες. Κάποιοι άλλοι, πιο ψύχραιμοι αλλά με τσαλαπατημένο το αίσθημα ασφάλειας, βλέπουν την υπόθεση αυτή ως μια μικρογραφία σημαντικών νοσηρών πτυχών της Ελληνικής πραγματικότητας: ανύπαρκτη παιδεία, αυξανόμενη ανεργία και φτώχεια, μη θεσμοί, ρουσφέτι, εγκληματικότητα. Ένα συνεχιζόμενο και πολλαπλασιαζόμενο σύνολο κοινωνικών εγκλημάτων.

Αυτό λοιπόν, είναι το θέμα της αποψινής μας βραδιάς: οι αποδράσεις, το κοινωνικό τους αντίκτυπο αλλά και ό,τι κρύβει το ελληνικό σωφρονιστικό σύστημα, αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε έτσι τον εγκλεισμό στη φυλακή.