ΤΡΙΤΗ 1 ΙΟΥΝΙΟΥ 2010
του Δημήτρη Καλαιτζή
Ο Γεώργιος Σουρής (2 Φεβρουαρίου 1853 – 26 Αυγούστου 1919) ήταν ένας από τους σπουδαιότερους σατυρικούς ποιητές της νεότερης Ελλάδας, έχοντας χαρακτηριστεί ως «σύγχρονος Αριστοφάνης».
Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά’χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά’χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;(Γ. Σουρής)
Πόσο επίκαιρος ήταν άραγε ο λόγος του Σουρή, δύο αιώνες πριν...!!! Πόσο επίκαιρος και προφητικός!! Επίκαιρος τόσο που να μήν διαφέρει σε τίποτε η περιγραφή αυτή απο την σημερινή "ελεεινή πολιτική πραγματικότητα".
Η πολιτική και οι πολιτικοί που τα τελευταία χρόνια έμειναν "ξεβράκωτοι" μπροστά στα έκπληκτα μάτια του λαού μας, "γυμνοί" και "άδειοι" στο βασίλειο της αναξιοκρατίας και αδιαφάνειας.
Παρά την "αξιοπρεπή και ορθολογιστική" διακυβέρνηση της περιόδου Σημίτη, βρέθηκαν πολλοί "γνωστοί και μή εξαιρετέοι συνεργάτες" να αμαυρώσουν το όποιο έργο του, άσχετα άν πρέπει να του καταλογιστεί ευθύνη ή όχι για έλλειψη ελέγχου .
Φτάσαμε στο σημείο να ξεφυτρώνουν βίλες εκατομυρίων Ευρώ.. να "αμαρτάνουν για τα παιδιά τους" και να το λένε εντελώς ξετσίπωτα και "Μαντελικά".
Ακολούθησε η "βελούδινη" διακυβέρνηση του παλατιού της "μικρής πριγκιποπούλας" (όπως αποκάλεσε ο Τατούλης τον Καραμανλή), με τόσα σκάνδαλα και στο επίκεντρο το άμμεσο περιβάλον του (Ρουσόπουλος και η ομήγυρις..) να "ξεπουλά" με μοναδική μαεστρία και "Βατοπεδινά" την περιουσία του Ελληνικού λαού.. ο Ελληνικός λαός που "εμβρόντητος" διδάχτηκε (με μοναδική διδακτική Βουλγαράκιο of sore μαεστρία) πώς να κλέβει το Ελληνικό Κράτος φοροδιαφεύγοντας...
Και βέβαια επειδή αυτοί που απομυζούσαν τον ελληνικό πλούτο έπρεπε να μείνουν στο απυρόβλητο όταν ο λαός ξυπνούσε απο το λήθαργο και κάτω απο την οικονομική πίεση, απαιτούσε τιμωρία, "κλείσαμε τη βουλή", έτσι για το γαμώ το και να ισχύσει το ακαταδίωκτο αυτών που τα "κονόμησαν" να μήν πάει κανένας στο "13 το κελλί" και μείνουν άδεια τα παλάτια...
Ομως και ο λαός μας δέν είναι άμοιρος ευθυνών γιατί, σε αυτό το σκηνικό ξεφτύλας και ρεμούλας , είχε συμμετοχή ,αφού "μικρό τμήμα" του , είχε πρόσβαση στην εξουσία και έγλυφε κανένα "κοκκαλάκι", απομεινάρι της μεγάλης αρπαχτής (όπως οι κουμπάροι των ομολόγων) .
Σε αυτό το θέατρο το παραλόγου και τσο σκηνικό της αρπαχτής, μεγαλούργησαν και "πρωταγωνίστηκαν" οι πολιτικοί μας, αλλά είχαν και "κομπάρσους" απλούς πολίτες ,που ανέχτηκαν τέτοιες καταστάσεις γιατί αισθάνονταν συννένοχοι, αφού εθίστηκαν στην "επιδοματική" "τεμπελιά" και στα κεκτημένα της "πλασματικής υπερωριακής αμοιβής" , "της δημοσιουπαλληλικής νοοτροπίας" που οι επιτήδειοι πολιτικοί ενθάρρυναν και μεγένθυναν, για να αποπλαμβάνουν την πολιτική στήριξη και ασυλία στα "πολιτικά τους ανομήματα".
και έτσι.. "άρπα την άρπα" το πουγκί με το ταμείον έφτασε στο μείον...
Εκείνοι δέ που με "δανεικά μας συντηρούσαν κερδοσκοπώντας στις πλάτες μας", έκλεισαν τη στρόφιγγα, γιατί διαπίστωσαν , ότι εμείς φραγμό δέν εχουμε και δέν μπορούμε να αλλάξουμε νοοτροπία. Φτάσαμε δέ στην ακραία του νήματος αρχή....
Ετσι ο Γιώργος Παπανδρέου τόλμησε.Πήρε την "απασφαλισμένη χειροβομβίδα" στα χέρια του και μπρός στον αναγκαστικό δίλλημα, "ξεχνώ τον.. σοσιαλισμό μου" ή "αφήνω τη χειροβομδίδα να εκραγεί", επέλεξε το πρώτο.
Μόνο που ακριβό το τίμημα και πρέπει να πληρώσει ο λαός.
Δηλαδή να πληρώσει για να ξεχρεώσει τα "φαγωμένα". Να το δεχτεί έτσι γιατί πρέπει;
Οχι απαιτεί να πληρώσουν αυτοί που το "ταμείο πήραν".Και τρέχουν τώρα με χίλια, ακόμη και η "αργή χελώνα" η δικαιοσύνη.. έβγαλε φτερά". Για να αποκαλυφτεί ποιός έφαγε.... το ταμείο δίχως χρήματα και δόξης τόσα μνήματα" .
Επανερχόμαστε σε ένα θέμα που είχαμε αναρτήσει στις 2 Φεβρουαρίου 2009. 
